biliyor musun anne
beni ne ecel, ne de kader öldürüyor
ömrüme ilmeği geçiren insanmış
şimdi yine senin küçük kızın olsam!
içim çocuk benim, bir el tutmak ister.
içim çocuk benim, korkunca sarılmak ister.
içim çocuk benim, bir şey söylenmese de
dönüp bakınca orada bir sığınak olduğunu bilmek ister.
kalp aziz değilmiş anne
ben ruhumu nadasa bırakıyorum
zihne dönüyorum.
bu sefer ardımdan sakın su dökme
eyvallah!
Fotoğraf: Özgür Çakır
10 yorum:
bugün ağlayasım var... ağla / yasım
benim ruhumdaki nadas ise uzun yıllardır sürüyor.ruhu nadasa bırakmak pek iyi değil aslında.sonra nasıl ürün vereceğini unutuyor.içinde varolanları nasıl büyütüp yetiştireceğini unutabiliyor insan. o yüzden ruhun meyveleri zihnin suyuyla sulanarak büyümeli.
nerden buluyorsunuz bu sözcükleri, nameleri? Bayılıyorum.
Biliyor musun anne?
Beni ne sesler, ne de zaman öldürüyor;
Ömrüme ilmeği geçiren, insanmış..
Şimdi, yine senin küçük oğlun olsam!
İçim çocuk benim, gülümsemek ister..
İçim çocuk benim, korkunca saklanmak ister..
İçim çocuk benim, bir şey söylenmese de;
Dönüp bakınca, müşfik kollar olduğunu bilmek ister..
Kalp, aziz(e) değilmiş, anne;
Ben ömrümü bırakıyorum,
Hayâllerime dönüyorum..
Bu sefer ardımdan ağlama..
Eyvallah!
-mka-
...
Harika.
bir hoş olmuş ki bir hoş oldum
ruhumu nadasa bırakıyorum...
bundan daha güzel ifade edilemezdi.
offff,içim bir garip oldu..Hüzün çöktü.Çok güzeldi..
Ömrümüzün boynuna ilmeği geçiren insan da boynunda ilmekle dolaşıyor da ne zaman ilmeği çekilecek onun farkında olamıyor.
Ömrümüzün boynuna ilmeği geçiren insan da boynunda ilmekle dolaşıyor da ne zaman ilmeği çekilecek onun farkında olamıyor.
Yorum Gönder