puantiyeli / belki de pembe çiçekli çorba

öğlen vakti...


karnımızı doyurmaktan çok
gönlümüzü eğlendirmek istedik
girdik bir lokantaya


at kestanesi ağacının çiçekleri
karıştı çorbamıza

sanki tuz, karabiber gibi

istesen olmaz!

herkes beyaz çiçekli ağacın altına oturmuş

bi biz

ikimiz…

pembenin altında

rüzgar esince başlıyor

çiçek kaç, saç tut oyunu

o vakit
zülüfler toz pembe

koynum çingene

çiçek bu

ne yapacağı belli olur mu hiç

gitmiş saklanmamış mı tam kulağımın içine

nerden gördün sen onu

usulca aldın

attın ağzına

sanki kirazdan küpelerimi yer gibi

dilinin balı rüzgar oldu

birden gök gürledi

sarıldın bana

toprak rengi gözlerimle

alkım renkli gözlerine baktım

üç tane beyaz çiçek, kuş gibi yerleşmişti başına

gözlerimle okşadım onları

sen bilmedin

durdun baktın bana
" zeytinli evi çok sevdim
istediğin vakit gidelim" dedin 

seslenmedim

sadece gülümsedim

"ben
günlerce

gecelere
senle
gittim ki
o eve"

demedim

çiçekli çorbamdan bir kaşık alırken mırıldandım

ne zaman?

bi başımı kaldırdım ki

ne göreyim

uçup gitmemiş mi saçlarından çiçekler

peki ya zeytinli ev...

"ben duruyor muyum zihninde"
diyemedim


derken yağmur başladı
zengin kalkışı yaptın
sözlerin hepsi dilimde kaldı
yanağıma kuru bi öpücük kondurdun
ardını döndün
yürüdün
gittin

"dönüp ardını bana gitme"
diyemedim
açtım puantiyeli şemsiyemi
atladım bisikletime 
işe yollandım

bu şarkıyı söyleyerek...


duydun mu canımıniçi?

Fotoğraf: Özgür Çakır