Ritmimiz Metronomu Kaçırmış Durumda

Hep bir tonda, aynı şarkıyı söyleyen bir şarkıcı gibi hissetmeye başladım kendimi. Oysa dünya armonilerin uyumu üzerine kurulmuş. Her şey ritim meselesi.. Soluk alıp vermek bir tonda, kalp atışı bir tonda, saat bir tonda.. Her şeyin kendine ait bir hızı var yaşamda. Sadece sana kendimi anlatmam ile senin beni anlaman ayrı tonda! Günün, güneşin, çiçeğin, böceğin ve yaşamın hepsinin bir ritmi var. Bir bizim ritmimiz metronomu kaçırmış durumda.
Yitirilen ve yeniden başlanan, ancak dönüşlerde rastlanan bir sessizlik içerisindeyim. Önce kendimden alabildiğine uzağa gidiyorum. Uyuyamıyorum. Doğru düzgün bir şey yiyip içmiyorum. Kimseyle konuşmuyorum. Kimseyi dinleyemiyorum. Okuyamıyorum. Müzik dinlemiyorum. Film izleyemiyorum. Bağırmıyorum. Ağlamıyorum. Gülmüyorum. İnsanlığımdan hiçliğe kayıyorum. İçimde uzaklara gidiyorum. Zihnimi hiçliğe katık ediyorum. Hiçlik bin tonda. İçimdeki uzak sınır tanımıyor. Hiçlik sınırları belirliyor. Öyle bir an geliyor ki tam tersi istikamette kendime koşmaya başlıyorum. Hiçliğim insanlığımla biçimleniyor. Nefes alıyorum. Her dönüşte biraz daha sessizleşiyorum. Aslında her sessizlikte biraz daha kendimleşiyorum.. Kendi ritmimi bulup geri geliyorum. Hiçten geliyorum.

Sessizlik bir başlangıç aslında. Sessizlik, sağır sanılan bir arkadaştır başlangıçta. Ses vermez, duymaz.. Ama hisseder. Süreklilik arz eden bir yoldaştır yanında taşıyana. Sessizlik, gürültüden sıyrılıp derin bir soluk alma durumu benim için son zamanlarda. Her sessizliğin kendi dili var ama. Sessizlik çoğu zaman korkudur. Sessizlik olunca kızlar doğar bu dünyada. Sessizlik olunca sözler bir olur, açıkları kapatmaya. Sessizlik bir gidiştir aslında. Sessizlik en güzel bitiştir. Anlayana..


İnsan konuşmaya yükleyince sermayeyi, sessizliği unutunca başlar karmaşa. Diğer yüzünden korkar insan. Konuşmayan, sessiz kalan, terk etmeyen, bekleyen yüzünden. Kısaca sessizliğinden korkar insan. Birileri gidince sessizlik konuşmaya başlar. İç sesi konuşur insanın sessiz sessiz. Sessizlik dile gelir. İnsan, sessiz sessiz konuşmaya başlar bir tonda.


5 yorum:

beenmaya dedi ki...

başladığı yerde bitiyor aslında bittiği yerde başladığı gibi...

ve sessizlik ne çok ses taşır aslında içinde kimsenin üstüne alnıp da almak istemediği...

efsa dedi ki...

sessizlik alışkanlık haline götürüldüğü an kopar çoğu fırtınalar aslında. Bitmez çünkü konuşmalar gibi sonu yoktur, kesinti yaşamaz asla.

Dengede yaşamayı öğrenmeli insan. sessizliği ile mutlu olmayı da, konuşmayı da... sevgiler.

moroccom dedi ki...
Bu yorum yazar tarafından silindi.
LoLLa dedi ki...

"Sessizlik en güzel bitiştir. ANLAYANA.. "

ne sustugumda farkedildi aslinda susmus oldugum, ne de ben dayanabildim sustum baksana diye cigliklarimi biraktim avuclarina,,

simdi care aramaktayım tukenmekte ruhum,,

Uzağa Giden Kadın dedi ki...

Sessizlik hikayeleri devam edecek..
Sessizliğin nedenlerini tartışırız belki birlikte.

Sayfaya gelim zaman kumbarasını eksilten, zihin ve gönül defterini çoğaltan herkese selam olsun...