Zihni Bayhan'ın Anısına..

Çocuk olmak
Yaşam sadece yeryüzünde devam etmiyor
Uzaklara gidenlere selam olsun!

Sadece savaşlara kırmızı rengi veren çocuklara ağıt değil bu
Ya da Afrikalı bir çocuğun kara yazgısı
Çukurova’da zihnini tarlaya eken, yüreğine buluta yükleyen çocuğun öyküsü değil bu
15’inde doğurduğu bebeğiyle evcilik oynayan kız
Töreye kul olmuş bedenlerin öyküsü değil bu
Süslü elbiselerin kuşattığı, sınavlara yenik bir ömür değil bu
Hastalıklar sarınca her yanı
Geriye çocukluktan ne kalır?
Hangi uçurtma, bisiklet, elma şekeri anımsanır
Sarı bi ev, bi çam ağacı

Hayat sadece yeryüzünde değil
Nefes almak anılarda
Anımsamak bizden giden solukları
Anımsamak yaşamaktır
Taşımak tüm zamanları

Bir çocuk anlatacağım size. Ömrü olsaydı bu sayfada belki yazardı. Yaşamın bir noktasında elini tuttum onun. Ölümle dans zamanları... Ölüm de yaşama ait. Yürümek ayağın yere basışı olduğu kadar aynı zamanda yerden de kalkışıdır diye boşuna dememiş Togore.

Zihni Bayhan 01.09.1979 tarihinde Yozgat Sarıkaya’da doğdu. "İki çocuklu bir ailenin tek oğlu." Bu cümle ona ait. Bunu söylemeyi çok severdi. Babası 1.5 yaşında cennet kapısına dayandı. 1995 yılında gittiği hastane koridorundaki bi kelime yazıldı kaderine Zihni’nin. Düşündü ne ola ki bu. Kapıda “cancer” yazmaktaydı. Neydi ki bu.. Yıllar sonra bi kız çocuğuyla dertleşirken durumu kavradı. İkisi de çok güldüler buna. Sonra o yazı, o koridordan kaldırıldı. İkisi söktüler bir gece yarısı üzerinde “cancer” yazan tabelayı. Kimsenin ruhu duymadı. Çocuk 14.10.1999 tarihinde usulca gitti. Vedalaşmadan! Özlendiğini bilsin istedi kız.

Zihni çok özel bir çocuktu. Bir Yıldız Kaydı isimli bir şiir kitabı var. En sevdiği şiirlerini bugün siz okuyun istedim. 23 Nisan! Şiirler duadır.

Kanser tedavi edilen bir hastalıktır! Bilim her geçen gün bi adım daha kanserle savaşta ileri gitmektedir. Erken teşhis için çocukların yakınmalarını dinlemek ve düzenli olarak hekim gözetiminde olmak yeterlidir.

UNUT BENİ

Unut beni benim seni unuttuğum gibi
Aşık birisinin ayrılığı unuttuğu gibi
Hatırlar mısın bir zamanlar sen derdin
Bana unut diye şimdid e sen unut beni
Say ki günlerdir resimleri basılıp aranan
Bulunamayan bir sevdalıyım, kayıbım
Say ki bir kuru ağacın dalına astılar beni
Sana benden fayda yok unut diyorum
Sense bana diyorsun ki seni seviyorum
Bırak be güzelim bu ayakları bırak
Sendin diyen mutlu oluruz ayrılsak
Güzelim beni say ki uçurumdan attılar
Say ki karanlıkta kurşuna dizdiler
Say ki dönülmez bir yolda ilerliyorum
Unut benim seni unuttuğum gibi unut
Bilirim unutmak ölümden zordur
Unutmak kartalın pençesinde çırpınmaya
İşkenceye tabii tutulan esirin çektiği acıya
Kabuslarla dolu geçen bir rüyaya benzer
Unutulmak kolaydır ama unutmak mı asla

SEN BENİM KAR ÇİÇEĞİMSİN
Sen beyaz karlar arasında açan çiçeksin
Gözlerimin görüp kalbimin taptığı sevdiğimsin
Soğuk kış gecelerinin içinde kokan sıcaklık
Zifiri karanlıkların ortasında gözleri kamaştıran ışıltı
Ve her görüşte bedenimi sarsan depremsin
Sana olan sevgimi söyleyemesem de beni anlamanı
Seni gör ünce başlayan şaşkınlığımın sebebinin
Bir tek sen olduğunu bilmeni isterdim karçiçeğim
Sana duyduğum sevgiyi herkese anlatımda bir sana
Sinirlenince gönül kapılarımı herkese kapattım da bir sana
Kapatamadım herkese dünyaya bile karşı gelen başkaldıran
Şu çılgın yüreğim sana boyun eğdi senin kölen bile olmak istedi
Sevdiğim sen benim gönlümün ulaşılmaz doruklarında açtın
Yüreğime tarifsiz gam keder mutluluk gibi değerler saçtın
Sanki ben Azrail mişim gibi benden hep uzak durdun kaçtın
Benden sakın kaçma sen benim yaşamamın tek sebebisin
Bendeki büyük sevda karşılıksız olsa da sevgin acı verse de yine
Sen benim karçiçeğimsin vefasız olsan bile seni koparmaya kalkışanların
Ellerini kırar dünyayı onlara zindan ederim sevdiğim
Ben sevgin sayesinde her şeye göğüs gererim acılara gülerim
Bir tek isteğim var Yaradan’dan karçiçeğim sana bir şey olmasın


Fotoğraf: Özgür Çakır