Ulu Pamir'de Hırka Olmak

Bu coğrafyada, hangi çağa uyanacağınız hiç belli olmaz. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde diye başlar anlatılar. Gökten hep üç elma düşerek biter masallar. Siz siz olun, her aydınlığı sabah sanmayın. Doğrudur! Şehriyar'ı bile masal uyuttu. Ama her hikâyede bir bezirgân yok muydu?

Açlık, susuzluk ve cinsellik gibi birincil güdüler, manipüle edilerek insanlara hükmedebilinir. Şimdiki zaman bezirgânları bunu yapıyor. Ama onların da zihinlerinde yankı bulmayan bir soru var. Belki de korkudan akıllarına bile getiremedikleri bir soru bu. Ruhlarına beden ettikleri hırslarını hangi cennete, hangi kurye ile havale edecekler ben işte bunu merak ediyorum.

Fakirlik ince bir sızı memleketimde. Yoksulluk, sadece sofradaki aş olsa keşke! Yürek fakirliğine, zihinsel açlık eklenince masalın sonu hep kara geliyor. Oysa, çocukluğumuzda hayatı başka anlatmışlardı bize.

O vakit bir varmış bir yokmuş diye başlardı masallar. Develer tellal, pireler berber iken, ben annemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken diye devam ederdi tüm öyküler. Dünyada sadece, "ben" varmışım gibi gelip geçerdi günler. Büyüdükçe gözlerim görmeye başladı sanki. Masal birden değişti. Yeryüzünde canlı çokmuş. Uçanı, kaçanı, topraktan güneşe süzüleni, denizin dibinde meşk edeni… Cücesi, devesi, kanatlısı, tüylüsü, güzeli, çirkini… Gidilecek çok yer, dinlenecek çok insan varmış. Ben de öyle yaptım. Kaderimi Uzağa Giden olma çizgisine taşıdım. Ömür kahvesine, hayal perdesi kurdum.

Artık zamanıdır! Öykümüz başlasın. Eğri oturalım, doğru konuşalım.

Doğunun incisi Van'da başlasın yolculuğumuz.

Ulu Pamir'de demlenelim.

Sovyet işgalindeki Afganistan’dan 23 yıl önce kaderlerini aramak üzere Van’a geldi Kırgızlar. Pamir yaylasını, sadece coğrafya olarak geride bıraktılar. Yüreklerinde saklı duran memleketlerini bugün Van’ın Erciş ilçesinde Ulu Pamir köyünde yaşatıyorlar. Kırgızlar kendi kültürlerini istediklerince yaşıyorlar. Kendi dinlerini, dillerini geçen zamana karşın korumuşlar. Ancak, Türkçeyi de çok iyi konuşuyorlar. En büyük dertleri yeterli eğitim olanaklarının olmaması. İlköğretimi bitiren Kırgızlar, köyde okul olmadığı için liseye gidemiyor, dolayısıyla üniversiteye devam etmiyor. Gidebilenlerin sayısı da bir elin parmaklarını geçmiyor. Bu konu, gazeteci dostumuz Coşkun ARAL tarafından da sıkça gündeme getirildi. Son olarak, Van’ın çekik gözlü yerlilerinin hayatı, yönetmen Münir AYKIN tarafından filme alındı. Çekilen belgesel, TRT AVAZ kanalında “Türkiyem” adlı programda izleyiciler ile buluştu. Belgeseli çeken tüm ekip Ulu Pamir köylülerinden, özellikle onların Türkiye aşkından çok etkilenmiş. Halkın sorunlarını yerinde gören teknik ekip, sosyal sorumluluk projeleri yürüten Birmilyonkalem Sitesi(1MK) 'ne e-posta aracılığı ile Ulu Pamir köylülerinin isteğini ulaştırdı. Şimdi bende sizin kulağınıza fısıldıyorum bu mektupta yazılı olan arzuhali. Elçiye zeval olmaz.

Ulu Pamir’de yaşayan vatandaşlarımızın bizlerden bir isteği var: “Kıyafet!”
Şimdi mevsim dönümü. Yazlıklar ve kışlıkları yer değiştirirken paylaşmak istediğiniz bir şeyler olursa köy muhtarı kanalıyla ihtiyaç sahiplerine ulaşabilirsiniz. Gerçeklerin hayal gibi kırıldığı, zekâtların çalındığı, fenerlerin kararttığı bir coğrafyada umut diye insanlara sarılmak gerektiğine iannıyorum. Gülen bir yüzün size yansısını düşünün… Bu her şeye değmez mi?

Kıyafet yollamak isteyenler için adres:
Kasımbek VAROL
Ulu Pamir Köyü Muhtarlığı
Erciş – VAN

Bu arada 33 KÖY 3003 ÖĞRENCİ İÇİN EL ELE KAMPANYASI devam etmektedir.

Kalem tutan bir çocuğun gülümsemesi olabilirsiniz!