Dayadı gagasını pencereme
Öylece kala kaldı
Çoktan güneşi tavsamış bir baharın içine kondu
Sessizce bekledi
Sanki, dünyayı bi uçtan diyerine arşınlamış gibiydi
Bakıştık
Uzun uzun
Gözlerimizde yakalanma telaşı olmadan
Sonra yine
Sonra yine
Bakıştık
Gitmedi
Kaldı penceremde
Günü birlikte yaşadık
Yağmurdan mı kaçtın dedim
Ses vermedi
Aç mısın dedim
Baktı gülümsedi
İlla senden sebepleceksem bırak da gül yüzüne bakayım dedi
Sen gül
Ben bülbül
Sustum
Onun sessizliğine uydum
Durdum
Elimi uzattım
Tam dokunacakken, geri kaçtım
Gerçek değilse kaybolmasın
Kalsın istedim
Güldü
Sen ne kadar varsan, ben de o kadar varım dedi.
Ardımı döndüğümde gitmişti.
Bana kendi dilinde sevdasını bırakarak...
Fotoğraf: Özgür Çakır
1 yorum:
Harika yazmışsın yine..
Çok hoş..
Yorum Gönder