benim en sevdiğim söz senden duyduğum ben’dir.
hep yinelediğim söz sana koyduğum ben’dir.
iyi olmak adına bilgiç olmak istemem,
seni senlediğim söz, bir-bir oyduğum ben’dir.
Özdemir Asaf, Söz
Zamirlerin ve sıfatların işgal ettiği bir dünyada yaşıyoruz. Birbirimize bir isim mesafesi kadar yakınken, bir o kadar da uzağız. Bir araya geldiğimizde sürekli dünü yaşıyoruz. Olmadı yarına misafir oluyoruz. Dün ve yarın arasındaki gidiş gelişlerde ya hüzne boğuluyoruz ya da suskun kalıyoruz. Gündem öylesine ağırken, herkes kendi kalkanını kaldırıyor. İçimizi boşaltıyoruz. Zihnimizi boşaltıyoruz. Ruhumuzu boşaltıyoruz. İlk olarak çevremizi kişiliksizleştiriyoruz. Çevremizdeki her şeyin kimliğini siliyoruz.
Kaç kişiye ismiyle hitap ediyorsunuz? Kaç kişi size isminizle sesleniyor? Bu, şu ve onların dünyasını yaşıyoruz. Siz ve senin arasına sıkışmış bir minvalde gezinip duruyoruz. “Nasılsınız sen” gibi garip cümlelerin ardına gizlenip birbirimize bedenlerimizin ardından bakıyoruz. Bir olay anlatırken kaç kere “buna söyledim bir türlü kendimi dinletemedim” diyoruz. Bu kim? Bunun kim olduğunu bilmezken kendini bilir misin? Kime söyledin? Kime ne söyledin? Şey söyledim. Ne söyledin? Şuna bak hele şuna nelerde de diyor demeyin. İsmimi söyleyin! İsmim benim kimliğimdir. İsminiz sizin en kıymetli değerinizdir. Doğdunuz ilk anda üzerine yaftalanan isminizdir. Öldünüz ilk üzerinizden sökülen, bir taşa kazınan yine isminiz. Bana ismimi söyleyiniz. Çünkü benim sizden duyacağım en güzel söz ancak bendir!
Çocukluğumdan beri La fontaine pek bir imrenmişimdir. Hayvanın, eşyanın dilini insanın diline çeviren bir adam ne kadar zengindir değil mi? Her lisanı biliyor. Canlıya, cansıza hükmediyor. İşte bende hatırlamadığım kadar eski zamanlardan beri çevremdeki her nesneye bir isim veririm. Kalemim Kılıç Ali, gözlüğüm Devrim, arabam Limon. Yaşamımdaki her şeyin canlı ve kişilikli olması için illaki beş duyusunun olmasına gerek yoktur. Canlılık atfedilen anlamda gizlidir. Beş duyusu olup da yaşayan ölülere sesleniyorum. Sizin anlamınız nerede?
Haftayı yedi gün, yılı dört mevsim yaşayan insanların zamanlarını sürüyor ruhum. Dünyanın kurallarına karşı dururken elimdeki tek gücüm ismim. Size isminizle sesleniyorum. Siz de bana isminizle gelin. Sadece kendiniz gelin..
Bana ismimi söyleyin! Çünkü benim sizden duyacağım en güzel söz bendir..
hep yinelediğim söz sana koyduğum ben’dir.
iyi olmak adına bilgiç olmak istemem,
seni senlediğim söz, bir-bir oyduğum ben’dir.
Özdemir Asaf, Söz
Zamirlerin ve sıfatların işgal ettiği bir dünyada yaşıyoruz. Birbirimize bir isim mesafesi kadar yakınken, bir o kadar da uzağız. Bir araya geldiğimizde sürekli dünü yaşıyoruz. Olmadı yarına misafir oluyoruz. Dün ve yarın arasındaki gidiş gelişlerde ya hüzne boğuluyoruz ya da suskun kalıyoruz. Gündem öylesine ağırken, herkes kendi kalkanını kaldırıyor. İçimizi boşaltıyoruz. Zihnimizi boşaltıyoruz. Ruhumuzu boşaltıyoruz. İlk olarak çevremizi kişiliksizleştiriyoruz. Çevremizdeki her şeyin kimliğini siliyoruz.
Kaç kişiye ismiyle hitap ediyorsunuz? Kaç kişi size isminizle sesleniyor? Bu, şu ve onların dünyasını yaşıyoruz. Siz ve senin arasına sıkışmış bir minvalde gezinip duruyoruz. “Nasılsınız sen” gibi garip cümlelerin ardına gizlenip birbirimize bedenlerimizin ardından bakıyoruz. Bir olay anlatırken kaç kere “buna söyledim bir türlü kendimi dinletemedim” diyoruz. Bu kim? Bunun kim olduğunu bilmezken kendini bilir misin? Kime söyledin? Kime ne söyledin? Şey söyledim. Ne söyledin? Şuna bak hele şuna nelerde de diyor demeyin. İsmimi söyleyin! İsmim benim kimliğimdir. İsminiz sizin en kıymetli değerinizdir. Doğdunuz ilk anda üzerine yaftalanan isminizdir. Öldünüz ilk üzerinizden sökülen, bir taşa kazınan yine isminiz. Bana ismimi söyleyiniz. Çünkü benim sizden duyacağım en güzel söz ancak bendir!
Çocukluğumdan beri La fontaine pek bir imrenmişimdir. Hayvanın, eşyanın dilini insanın diline çeviren bir adam ne kadar zengindir değil mi? Her lisanı biliyor. Canlıya, cansıza hükmediyor. İşte bende hatırlamadığım kadar eski zamanlardan beri çevremdeki her nesneye bir isim veririm. Kalemim Kılıç Ali, gözlüğüm Devrim, arabam Limon. Yaşamımdaki her şeyin canlı ve kişilikli olması için illaki beş duyusunun olmasına gerek yoktur. Canlılık atfedilen anlamda gizlidir. Beş duyusu olup da yaşayan ölülere sesleniyorum. Sizin anlamınız nerede?
Haftayı yedi gün, yılı dört mevsim yaşayan insanların zamanlarını sürüyor ruhum. Dünyanın kurallarına karşı dururken elimdeki tek gücüm ismim. Size isminizle sesleniyorum. Siz de bana isminizle gelin. Sadece kendiniz gelin..
Bana ismimi söyleyin! Çünkü benim sizden duyacağım en güzel söz bendir..
5 yorum:
ayy cok güzel anlatmışsın..
''benim en sevdiğim söz senden duyduğum ben’dir ''
çok seviyorum isimlerle hitap etmeyi ve bana ismimin söylenmesini.isimler iyidir,çok güzel bir yazı olmuş.
yüreğine sağlık ŞEBNEM...
MERHABA ŞEBNEM
"Şeebneeem beeeeni yakalayamaaaz.."
-mka-
Yorum Gönder