Yazmaya oturdum. Zihnimde kelimelerin geçiş töreni başladı.. Kağıda neler düşecek bilmiyorum. Yorgunum! Berrak sandığım zihnim az tozlanmış. Zihnimin editörlüğü yordu beni. Az uzaklara gitmek istiyorum.
Dışarıda Güneş göz kırpıyor yalın ayak! Bak Güneş sen üşüme tamam mı artık! Ayakların çıplak kalmasın. Benim zihnim çıplak kaldığında sevdiğim adam üşümem için bana güneşi çizdi. Bense sadece bi türkü söyledim ona! Güneş topla benim için dedim! O da yüreğindeki güneşi topladı bana. Çizdi! En yalınından yüreğini verdi bana. Öyle kelimelerin ardına gizlenmedi. Çünkü o kelimelerin sırrını çoktan çözmüştü. Ne kelimelerin içine saklandı, ne de beni sakladı! O Güneş'ti. Yüreğini verdi. Yüreğindeki beni bana verdi. En yalınından kendini verdi. Sen de söyle Güneş! Üşüyünce söyleki sana sarılalım! Senin de bi gün başka bi güneşe ihtiyacın olabilir. İşte o zaman elini tutalım!
Kelimeler çınlıyor zihnimde! Kelimeler! Kaypak kelimeler.. Kelimelerin kaypak olduğunu öğreneli çok oldu. Zihnimden dilime yolculuğa çıkan düşünceler, kelime olana kadar çok değişiyorlar. Düşündüğüm ve yazıya geçen kelimler arasındaki farkın nedenini arıyorum.. Kelimeler kendini beğendirme derdindeler. Anlattığımdan öte, anlayanın zihninde yankılanma peşindeler. Oysa anlamlarını benim yüklediğim tren vagonları olmalı kelimeler. Sadece benim demek istediğimi anlatmalı kelimeler.
Arka arkaya dizilmiş bir dizi kelimenin ilişkimizi biçimlendirmesi ne kadar garip değil mi? Bi özne arıyorum! Sonra bi yüklem. Özne ve yüklem KADIN ve ADAM gibi! Bir cümlenin olmazsa olmazları.. Aslında bi yüklemde yeter iletişime ama.. Çok fakir kalır satırlar değil mi? Doğa KADIN ve ADAM üzerine kurulu.. Kelimeleri biçimlendiren sıfat ve zamirlere ne demeli.. Kelimeler öyle süslü olmamalı.. Kısa ve öz olmalı. Anlamı tam şah damarından vurmalı kelimeler..
Bazen konuşurken ya da düşünürken tekellediğim kelimeler var. Yalnız benim olan! Bazen de söylerken yüreğimi buran ya da yakan kelimeler. Bir de sadece O’ndan duymayı beklediğim kelimeler var. Adımı sadece bir kelime yapmasını istediğim zamanlar var. Ya da bana geliş adımını bi kelimeye bağlamasını umduğum anlar var!
Yazmak istediğim kelimeler bugün kaçak! Bi görünüp, bi kayboluyorlar.. En güzellerini, ya da en çok okunanlarını yazma kaygım yok! Ya da en sarıcı, en vurucu olanları da bu satırlara düşürmek istemiyorum. Sadece benim olanların peşindeyim.. Kelimeler.. Zihnime, yüreğime saklanmış, saplanmış olanlar! Size sesleniyorum. Buraya düşenler dürüst kelimeler!
Sadece kendimi doğru ifade edebilmek istiyorum.. İşte bu nedenle bugün kelimelerden sıyrılıyorum. Kendim gibi satırlara geliyorum!
KELİMELER!
BUGÜN ZİHNİMİ ÇIPLAK KOYAN KELİMELER..
SIĞINDIĞIM YA DA KAÇTIĞIM BİR KELİME YOK!
İŞTE BU NEDENLE SÖZÜ SADECE BİR KELİMEYE YÜKLEMEYE GEREK YOK!
Dışarıda Güneş göz kırpıyor yalın ayak! Bak Güneş sen üşüme tamam mı artık! Ayakların çıplak kalmasın. Benim zihnim çıplak kaldığında sevdiğim adam üşümem için bana güneşi çizdi. Bense sadece bi türkü söyledim ona! Güneş topla benim için dedim! O da yüreğindeki güneşi topladı bana. Çizdi! En yalınından yüreğini verdi bana. Öyle kelimelerin ardına gizlenmedi. Çünkü o kelimelerin sırrını çoktan çözmüştü. Ne kelimelerin içine saklandı, ne de beni sakladı! O Güneş'ti. Yüreğini verdi. Yüreğindeki beni bana verdi. En yalınından kendini verdi. Sen de söyle Güneş! Üşüyünce söyleki sana sarılalım! Senin de bi gün başka bi güneşe ihtiyacın olabilir. İşte o zaman elini tutalım!
Kelimeler çınlıyor zihnimde! Kelimeler! Kaypak kelimeler.. Kelimelerin kaypak olduğunu öğreneli çok oldu. Zihnimden dilime yolculuğa çıkan düşünceler, kelime olana kadar çok değişiyorlar. Düşündüğüm ve yazıya geçen kelimler arasındaki farkın nedenini arıyorum.. Kelimeler kendini beğendirme derdindeler. Anlattığımdan öte, anlayanın zihninde yankılanma peşindeler. Oysa anlamlarını benim yüklediğim tren vagonları olmalı kelimeler. Sadece benim demek istediğimi anlatmalı kelimeler.
Arka arkaya dizilmiş bir dizi kelimenin ilişkimizi biçimlendirmesi ne kadar garip değil mi? Bi özne arıyorum! Sonra bi yüklem. Özne ve yüklem KADIN ve ADAM gibi! Bir cümlenin olmazsa olmazları.. Aslında bi yüklemde yeter iletişime ama.. Çok fakir kalır satırlar değil mi? Doğa KADIN ve ADAM üzerine kurulu.. Kelimeleri biçimlendiren sıfat ve zamirlere ne demeli.. Kelimeler öyle süslü olmamalı.. Kısa ve öz olmalı. Anlamı tam şah damarından vurmalı kelimeler..
Bazen konuşurken ya da düşünürken tekellediğim kelimeler var. Yalnız benim olan! Bazen de söylerken yüreğimi buran ya da yakan kelimeler. Bir de sadece O’ndan duymayı beklediğim kelimeler var. Adımı sadece bir kelime yapmasını istediğim zamanlar var. Ya da bana geliş adımını bi kelimeye bağlamasını umduğum anlar var!
Yazmak istediğim kelimeler bugün kaçak! Bi görünüp, bi kayboluyorlar.. En güzellerini, ya da en çok okunanlarını yazma kaygım yok! Ya da en sarıcı, en vurucu olanları da bu satırlara düşürmek istemiyorum. Sadece benim olanların peşindeyim.. Kelimeler.. Zihnime, yüreğime saklanmış, saplanmış olanlar! Size sesleniyorum. Buraya düşenler dürüst kelimeler!
Sadece kendimi doğru ifade edebilmek istiyorum.. İşte bu nedenle bugün kelimelerden sıyrılıyorum. Kendim gibi satırlara geliyorum!
KELİMELER!
BUGÜN ZİHNİMİ ÇIPLAK KOYAN KELİMELER..
SIĞINDIĞIM YA DA KAÇTIĞIM BİR KELİME YOK!
İŞTE BU NEDENLE SÖZÜ SADECE BİR KELİMEYE YÜKLEMEYE GEREK YOK!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder